“Hou je bek!” Of – eerbied voor grijze haren is er niet meer bij, nu ik ze zelf heb.

Naar schatting is hij een jaar of dertien, veertien. Hij heeft in elk geval de baard nog niet in de keel en zit nog op de grootste maat kinderfiets.

Al eens eerder doemde hij ’s morgens op de Ruskenveensebrug plotseling vlak naast me op en dwingt me dan opzij. Kennelijk heel leergierig, met zo’n haast om naar school te komen. Nou is die planken fietsbrug een jaar of wat geleden wel wat breder gemaakt, maar niet zo breed dat fietsers elkaar heel gemakkelijk kunnen passeren: je moet er heel alert zijn, want je zit er zo op elkaar, zelfs als het om een tegenligger gaat die je van ver al ziet aankomen.

Ik schrok me dus niet voor het eerst een hoedje toen die jongen vlak naast me opdook en riep hem, toen hij gepasseerd was, op mijn gemoedelijkst achterna: “Kan je niet even bellen, mienjong?” Zijn antwoord: “Hou je bek!” Hij sprintte uit zicht, maar toen ik hem nog toeriep dat hij er de volgende keer niet zo gemakkelijk langs zou komen, was dat nog eens het antwoord: “Hou je bek!”

Eerbied voor grijze haren is er niet meer bij, nu ik ze zelf heb. “Hou je bek!” Zou zijn vader misschien een van die wielrenners zijn, die me een keer op het Hoendiep schreeuwend inhaalde en me hetzelfde toevoegde toen ik hem vroeg of hij niet eens een fietsbel kon nemen?

Of nee, ik denk niet dat dit joch een opvoedende vader heeft. Die zou hem dat wel afleren, toch? Volgens mij is dit eerder een zoontje van een alleenstaande moeder die zulks regelmatig mag horen als meneer iets niet zint. En die dat dan steeds over haar kant moet laten gaan, de arme vrouw.

---