Oldambtster zegel versmolten in zegel van Sad

“Oldambster zegel te versmelten”, luidt de samenvatting in de marge van dit Groninger raadsbesluit, genomen op 15 februari 1698. Iemand bracht iets naar voren in de vergadering van Burgemeesteren & Raad, waarop dit stadsbestuur besloot

“…dat het zegel als door de Oldambsers in den jaere 1648 is gemaeckt – luidende de inscriptie met heel oude letteren aldus: SIGILLUM IN ALDA HONBA CHT – waervan de selve haer ten onrechte hebben bedient en haer in geene diele is competerende, sal worden versmolten.”

Het ging om het zegel waarvan de opstandige Oldambtsters zich vijftig jaar eerder bedienden. Hoe het stadsbestuur er aan kwam staat er niet bij. In elk geval vond het de vormgeving maar ouderwets. Van het ”Alda Honba CHT” kan ik helaas geen soep brouwen, het zal slaan op het Oldambt, maar hoe? Burgemeesteren & Raad stelden uitdrukkelijk nog wel even vast, dat de Oldambtster volmachten van 1648 zich zeer ten onrechte van het zegel bedienden.

Vervolgens machtigde de raad meteen de voorzittende Burgemeester Busch en de hem toegevoegde heren van de Rekenkamer

“…om een silveren stadts zegel conform het oude te doen maecken en tot de snidinge van dien te gebruicken als sullen oordeelen dat daertoe bequaem is.”

De commissie mocht dus zelf een signetsnijder of zilversmid uitzoeken. Drie maanden later, op 21 mei, bleek dat dit vaandrig Roosevelt was geweest (de rang is die van de burgerwacht). Hij had van de aangeleverde 36,5 lood (= 547,5 gram) zilver niet alleen meerdere stadszegels gemaakt, maar ook een zilveren doos om ze in op te bergen. Bij dat werk was hij nog ruim anderhalf lood (= ruim 24 gram) zilver tekort gekomen, die had hij bijgeleverd. Voor dat zilver van hemzelf en al zijn werk diende hij een rekening van 55 guldene en 10 stuivers in. Het stadsbestuur gaf de Rekenkamer opdracht om hem deze som te betalen.

---