Bij de dood van Ypke Gietema

Ypke Gietema heb ik maar een keer of twee, drie gesproken. Niet echt vaak. Dit zijn dan ook wat losse, bijeengesprokkelde noties, van wat er is blijven hangen na al die jaren dat je hem alleen nog maar met zijn hond in de binnenstad zag lopen. Een oudgediende, waarmee het niet altijd goed ging.

Het was de man die in 1978 brak met de linkse meerderheidscolleges, waar ik toen nog behoorlijk in geloofde.

Midden jaren tachtig liet hij Rem Koolhaas de Brink-flats bouwen. De Oosterpoort, de buurt waar ik woonde, vond ze afschuwelijk en voerde actie onder de noemer van Ypjes LEGO-fonds.  Ik was niet zo anti-hoogbouw en vond die flats juist wel gaan. De op de man spelende actie vond ik wat kinderachtig – die  bekeek ik een beetje meewarig.

In ’87 wilde Ypke Gietema zo goed als de gehele Oosterpoort slopen, wat betekende dat ik zou moeten verhuizen. Op een bloedhete dag haalde hij in een stampvolle foyer van het Cultuurcentrum bakzeil voor het front van de verontwaardigde buurt, peentjes zwetend en op detailpunten steeds van spiekbriefjes voorzien door van achter naar voren rennende ambtenaren. Naderhand kwam er geld vrij voor een proef met casco-renovatie van twee blokken ongestapelde bouw.

Dat was veel te weinig vonden we, en onder de noemer ‘Oosterpoort klaar voor 2000’ vroegen we om geld voor het opknappen van de rest van de buurt. Vlak voor de raadsverkiezingen van 1990 zegde hij op een politieke wijkmarkt 1,6 miljoen op jaarbasis toe.

De museumkwestie speelde – alweer was ik niet zo’n tegenstander – en zijn partij ging terug van 18 naar 11 zetels in de raad. “Arme Ypke”, schreef ik sarrend in het GroenLinksblad: “in een wipke zomaar zeven zetels kwijt”.

Door het Buurtoverleg Oosterpoort maak je hem dan een paar keer mee: je leert hem waarderen als toch wel een aardige figuur, met humor bovendien. En naderhand dus die Kredietbankaffaire: anders dan de burgemeesters Batsen van deze wereld had hij tenminste wèl de ruggegraat om af te treden.

Kwade tongen beweerden dat hij zoiets makkelijk kon doen, omdat hij de vijftig al gepasseerd was en dus recht had op wachtgeld tot zijn pensioen. Wat mij betreft heeft hij dat wachtgeld echter ten volle verdiend. Begin jaren tachtig kende de stad Groningen immers nog een werkloosheidspercentage van 25 %. Dat ze uit dàt diepe dal kroop en er uiteindelijk zelfs beter dan gemiddeld afkwam, is in belangrijke mate de verdienste van Ypke Gietema en diens revitaliseringspolitiek geweest. Eigenlijk zouden we best wel weer zo iemand kunnen gebruiken.

---