Droombaan: beul van Saddam

Het is de meest gewilde baan in Irak, meldt The New York Times. Honderden mensen hebben al gesolliciteerd om Saddam Hussein op te mogen hangen.

Momenteel buigt een Hof van Appel zich over het doodvonnis. Als dat wordt bevestigd, moet de executie binnen dertig dagen plaatsvinden. De Irakese regering wil er haast mee maken, want ze ziet in de man een inspiratiebron voor het soennitische verzet. Daarom verwerpt ze ook een openbare ophanging in een stadion. De guerilla’s zouden de toeschouwers onderweg kunnen beschieten, of het volle stadion kunnen bestoken met mortieren.

Ook de gebruikelijke plaats van executie, een gevangeniscomplex in oostelijk Bagdad, ligt niet in de rede omdat men Saddam dan per helicopter moet overvliegen. Daarom zal de ophanging hoogstwaarschijnlijk plaatsvinden in zijn huidige onderkomen, de Amerikaanse militaire gevangenis vlakbij het vliegveld van Bagdad. Slechts een beperkt aantal genodigden mag aanwezig zijn. Wel zal een cameraman de gang van zaken registreren. Een paar van zijn shots zijn later waarschijnlijk op TV te zien. Men verwacht hoge kijkcijfers.

Happy end verzekerd, al verloopt niet elke Iraakse ophanging even soepel. Begin september lieten de Iraakse autoriteiten 27 mensen ophangen. Halverwege de reeks knapte een touw en tuimelde een veroordeelde naar beneden. “Allah heeft me gered!”, schreeuwde hij. “Allah is groot! Ik heb dit niet verdiend!” Een uur lang lag hij op de betonnen vloer te bidden en schreeuwen, terwijl de cipiers en de beul debatteerden of hier sprake was van een goddelijke tussenkomst, en zo ja, of ze ’s mans leven dan moesten sparen. Er kwam echter een nieuw touw, en ze hingen de man alsnog op.

“Als het hart meelij heeft, faalt de arm”

Op MEMRI, een Israëlische site die Arabische media doorlicht, staat een Saoudisch televisie-interview met de scherprechter van Mekka, Abdallah Al-Bishi.

Net als in middeleeuws en vroeg-modern Europa blijkt diens ambt erfelijk. Een week nadat Abdallahs’ vader stierf, deed Abdallah zijn eerste onthoofdingen, drie stuks nog wel. Zijn zoon Badr, nu in opleiding, staat op het punt benoemd te worden in de hoofdstad Riadh. Een broer van Abdallah zit ook in het vak. Daarmee lijkt de familie even prominent aanwezig in het Saoudische scherprichtersvak, als de familie Snijder vroeger in Nederland, want Saoudi-Arabië kent zeker zes officieel aangestelde beulen.

Nog een overeenkomst met de vroegere Europese collega’s is de anatomische interesse. In tegenstelling tot  dat in Europa, lijkt beul in Saoudi-Arabië geen infaam beroep. Maar getuige de gretigheid waarmee de talkshow-hosts hun vragen stellen, is de betrachte openheid omtrent het beulsvak daar wel nieuw.

Abdallah heeft niet voor niets als standplaats Mekka, hij is de meest gerenommeerde scherprechter van het land. Inmiddels kan hij terugzien op ruim honderd onthoofdingen. Hij heeft aparte zwaarden voor verticale en horizontale decapitaties, en hakt natuurlijk ook handen en benen van dieven en ander gespuis af. Anders dan bij onthoofdingen is hierbij plaatselijke verdoving toegestaan.

Volgens de voice-over beschouwt Abdallah zichzelf als een zeer mededogend mens, maar dat lijkt strijdig met zijn eigen uitspraak dat mededogen alleen maar in de weg zou staan van profesioneel werk. Want: “Als het hart meelij heeft, faalt de arm”. Abdallah executeert zonder aanziens des persoons. Vriend, man of vrouw, het maakt hem niet uit, en hoeveel het er zijn kan ‘m ook niet schelen. Al is het tamelijk vervelend dat sommige kerels voor hun onthoofding niet netjes rechtop blijven zitten.

Gekke Henkie bij de UvA

“Algemeen gesteld leidt het beoefenen van moord en doodslag tot een dieper inzicht in terminatiemethodes en tot de ontwikkeling van een “eigen” stijl. Het doel van dit college is de student inzicht te verschaffen in terminatiemethoden en de daarbij behorende technieken.”